De eerste keer dat ik geconfronteerd werd met de intensiteit van deze schaamte was toen ik, op 15-jarige leeftijd, een vriendje me oraal liet bevredigen en ik ervan genoot. De volgende dag voelde ik me zo ziek van schuldgevoel dat ik mezelf nauwelijks in de spiegel kon aankijken, en het enige wat ik tegen hem kon zeggen was: "Waarom deden we dat?". Ik had geen woorden om uit te leggen waarom ik me schaamde, geen taal om uit te drukken dat ik was opgegroeid in een cultuur waar je of een aardig meisje was of een slet, en aangezien aardige meisjes nee zeggen... moest dat betekenen dat ik nu slecht was. Bevlekt. *Sletterig*.
Dat was het begin van een spiraal van schaamte die me nog tien jaar of langer zou volgen. Zelfs nu, met het einde van mijn twintigste levensjaar in zicht en meer dan 100 berichten van mijn meest sexy geheimen op internet voor de wereld om te lezen, word ik nog steeds van tijd tot tijd verblind door die schaamte. Deze week nog gaf een biologisch onzinnige meme over 'losse vagina's' me een moment van schaamte over mijn promiscuïteit (voordat het me zo boos maakte dat ik van Twitter moest weggaan en een rondje moest gaan rennen voordat ik de volle kracht van een Boze Seks Positieve Feministe losliet en waarschijnlijk werd verbannen).
> Mijn eerste langdurige vriend vroeg me wat er mis met me was dat ik niet van seks kon genieten 'op de normale manier'.
Dit alles om te zeggen dat seksuele schaamte echt is en het is echt pijnlijk, vooral voor degenen van ons wiens verlangens niet in de smalle hokjes van de samenleving passen. Terwijl ik geleidelijk uit de kast kwam voor mezelf en daarna voor een paar geselecteerde mensen als biseksueel, als niet-monogaam/polyamoreus en als kinky, begon ik me eenzamer en eenzamer te voelen.
Ik kon het ongemak op de gezichten van mijn vrienden zien, zich afvragend of ik op het punt stond toe te slaan (dat was ik niet). Ik zag hoe een vriendin die de wereld voor me betekende zich terugtrok omdat haar vriend besloot dat ik, de queer polyamorist, niet te vertrouwen was met haar. Ik hoorde keer op keer de woorden van mijn eerste langdurige vriend, die me vroeg wat er mis met me was dat ik niet van seks kon genieten 'op de normale manier'.
Als iemand met een depressie is je alleen voelen zowel een symptoom als een trigger voor het opvlammen van mijn aandoening, en om deze reden bracht ik een groot deel van mijn late tienerjaren en vroege twintiger jaren door in cycli van zelfhaat en diepe droefheid, grotendeels vanwege mijn seksualiteit.
Mijn blog was er altijd voor mij
Er waren verschillende dingen die uiteindelijk hielpen om deze schaamte, isolatie en eenzaamheid te verlichten, waaronder het vinden van bevestigende en ondersteunende partners en het deelnemen aan de echte BDSM-scene. Maar een van de absoluut grootste veranderingen voor mij was het starten van een seksblog. Door mijn gedachten over seks, liefde, kink en relaties op het internet te spuien, voelde ik ineens dat ik een zinvol uitlaatklep had, of iemand nu luisterde of niet. In de tijden dat er niemand was om mee te praten - of zelfs als er wel iemand was, maar het idee om dat te doen voelde als een onmogelijke uitdaging - was mijn blog er altijd voor mij. In de beginjaren was het echt net zo goed een persoonlijk dagboek als iets anders. Het nam de druk van stilte weg die werd afgedwongen door sociale normen en schaamte. Het opende wegen die voorheen verboden waren.
Het besef dat ik een echt publiek had? Dat was iets anders. Toen mensen begonnen te reageren, me te retweeten, me vertelden dat ze mijn werk lazen en het hen een glimlach, een traan of een herkenning gaf... nou, dat was een erg opwindende ervaring. Als andere mensen de woorden die ik schreef mooi vonden en zichzelf erin herkenden, dan was ik niet alleen of raar of gebroken.
Ik was niet langer gewoon een weirdo die te veel deelde op het internet.
Dit gaf me de moed om meer sekspositieve gemeenschappen in de echte wereld op te zoeken, wat me leidde naar een paradigmaverschuivende, levensveranderende tweeënhalve dag op Eroticon. Daar ontmoette ik tientallen geweldige mensen die briljant, radicaal werk doen. Dat weekend, en later op onze Twitter-feeds en onze blogs, verbonden we ons en deelden we onze ervaringen en steunden we elkaar. In die gemeenschap ontbrandde er iets in mij. Ik was niet langer gewoon een weirdo die te veel deelde op het internet. Ik was onderdeel van iets groters, iets zinvols, iets dat ertoe deed en mooi was. Ik ben nu verheugd om zoveel van die mensen echte vrienden te noemen. Ze begrijpen me, en ik zou ze nooit hebben gevonden als het niet voor seksbloggen was geweest.
Als er één ding is dat ik je wil meegeven uit dit essay, is het simpelweg dit: Vind Je Mensen. Wat het 'ding' ook is dat je je beschaamd, gebroken of alleen laat voelen, ik beloof je dat er andere mensen zijn die je zullen begrijpen en bevestigen. Als je lijdt aan seksuele schaamte, of je geïsoleerd of alleen voelt, is het vinden van je mensen een van de beste dingen die je kunt doen voor je mentale gezondheid.
Misschien is het nauwkeuriger om te zeggen dat gemeenschap mijn ziel heeft gered... en ik vond ze via seksbloggen.
*Amy is een queer, twintiger seksblogger uit het Verenigd Koninkrijk. Ze schrijft erotische fictie, speelgoedrecensies, waargebeurde verhalen en persoonlijke essays over onderwerpen zoals BDSM, feminisme, mentale gezondheid en ethische non-monogamie. Je kunt haar werk vinden op coffeeandkink.me of volg haar op Twitter @CoffeeAndKink.*
