In haar eerste gastblog voor ons beschreef cabaretier Andrea Hubert hoe ze haar orgasme verloor toen ze antidepressiva ging slikken. Nu neemt ze ons mee door de bloederige details van hoe ze het terugkreeg. Waarschuwing: probeer sommige van deze methoden misschien liever niet thuis (maar, eh, doe ze zéker niet in het openbaar).
--------------------------
Zelfs vóórdat de antidepressiva koud water gooiden over mijn vermogen om klaar te komen, was ik niet bepaald Orgasm Central toen ik mijn lichaam ontdekte. Ik had mijn eerste orgasme met mijn eerste Rabbit op mijn 21ste – een leeftijd die veel hoger lag dan de tijdschriften die ik in mijn puberteit las hadden beloofd.
Het is een heel vreemd gevoel om je ontdekkingsjaren door te brengen met de aanname dat je gewoon… niet kunt. Ik was boos op mijn lichaam omdat het een defect gereedschap was. En toen ik eindelijk lichamelijk tot leven kwam, om het zo te zeggen, was ik woedend dat ik mijn eerste paar seksueel actieve jaren ongeveer evenveel orgasmes had gehad als een sekspop (of misschien minder: de technologie is tegenwoordig behoorlijk indrukwekkend).
Zelfs nadat de rabbit mijn hok had geopend (geen vaginametafoor die ik ooit nog ga gebruiken, maar voor nu is hij best treffend), vond ik het nog steeds moeilijk om met een partner klaar te komen. Maar in elk geval konden sommige jongens met wie ik neukte mijn machine bedienen zonder elektrisch gereedschap, en het aantal orgasmes dat ik had groeide samen met mijn zelfvertrouwen – en nog meer toen ik seks begon te hebben met mensen die me daadwerkelijk leuk vonden. Sterker nog, vlak voor mijn mentale instorting en SSRI-gerelateerde orgasme-verdwaling weet ik nog dat ik trots tegen vrienden zei dat ik, na jaren van óf net voor óf lang na de seks klaarkomen, tijdens DE DAAD was begonnen klaar te komen… als een echt meisje. Waarmee ik bedoelde: een meisje in een film. Ik kwam zelfs één keer precies tegelijk met mijn toenmalige vriend klaar. Het was weliswaar toeval, maar het telde. Ik werd op mijn gemak. Ik groeide in een seksuele identiteit. Ik werd.
‘Ik ben de redding van mijn orgasme aangevlogen als een militaire Black Ops-reddingsmissie – falen was geen optie’
Toen kwam de instorting, tijdens welke de pillen die mijn leven redden ook nogal wreed mijn orgasmes afnamen. In eerste instantie was ik te druk bezig om te wennen aan alle verschillende bijwerkingen van de medicatie – de nachtzweten, emotionele afvlakking enzovoort – om me daar al te veel zorgen over te maken. Maar weken later, toen mijn hoofd weer meedeed, wist ik dat ik die O’s terug moest krijgen. Of – en ik hoop dat dit niet te dramatisch klinkt – wat voor leven had ik dan eigenlijk gered?
Ik pakte het herstel van mijn orgasme aan als een militaire black-ops reddingsmissie – falen was geen optie. Ik begon klein, met mijn oude vriend en mentor, de Rabbit. Het was weken geleden dat ik de moeite had genomen hem op te pakken, en het kostte veel meer dan alleen een beetje fantaseren over die Ierse jongen die ik ooit in de regen heb gekust om ook maar de kleinste rilling in mijn lichaam te voelen. Ik draaide hem op, van een aangenaam gezoem naar een clit-verbrandende kettingzaag, en nog steeds… niets.
Ik begon me zorgen te maken. Ik had nog nooit op dat hoogste niveau gereageerd met iets anders dan een volledige lichaamsspasmus, en nu lag ik daar gewoon, als een lijk dat seconden voor haar allerlaatste orgasme is gestorven. Om mijn vleesetende vader te citeren die geïrriteerd een veganistische maaltijd eet: het kwam niet eens in de buurt van bevredigend.
Ik had de andere functies van mijn rabbit nooit echt nodig gehad, maar nu ging ik er helemaal in op. Rotaties, onderbroken vibraties en ouderwets stoten. Handmatig, natuurlijk. Het is verschrikkelijk voor je polsen, maar ik dacht dat als ik maar hard genoeg pompte, ik misschien een orgasme kon afdwingen, en met beweging kon slagen waar het hard op mijn steeds rauwere clit drukken van een wild vibrerend konijnenoor had gefaald. Het werkte niet.
Citroenige kaarsen, Tijgerbalsem en zelfverstikking
Ik probeerde mezelf te verleiden met citroenige kaarsen en schone lakens (dat is waarschijnlijk iemands basisniveau van dagelijkse zelfzorg, maar zoals we al vaststelden, mezelf als royalty behandelen is niet mijn sterkste kant, dus het woord ‘verleiden’ blijft).
Ik probeerde heel stoned te worden voordat ik ging masturberen.
Ik probeerde een strakke sjaal aan het bed vast te binden en die vervolgens om mijn nek te wikkelen. Natuurlijk is die methode niet zonder bijwerkingen, maar ik dacht: als ze me zo vinden, ben ik in elk geval gestorven terwijl ik iets deed waar ik van hield.
Ik probeerde Tijgerbalsem (grote fout. ENORM).
Ik probeerde een heleboel andere speeltjes, met spikes en bobbels en bellen en toeters.
Ik probeerde alle legale porno op internet. Het werkte eigenlijk alleen als de scènes in brutaliteit en pijn toenamen, tot het punt waarop ik helemaal stopte met het kijken naar iets met vrouwen (feminisme, hè dames?) en strikt overstapte op alleen-mannen. Misschien was dat wat ik nodig had om opgewonden te raken, dacht ik. Een overdaad aan pik.
Weer werkte het niet. Niets werkte. Ik was als een stilgelegde fabriek in een klein, kwijnend stadje. Zou deze eerlijke, fatsoenlijke dame ooit nog werk vinden?
Mijn geest trainen om onder de gordel te dansen
Ik zou graag eindigen met een knaller. Ik zou graag zeggen dat ik een briljant speeltje, een smerige standje of een vaardige en liefdevolle partner vond die me weer tot leven wekte. Maar uiteindelijk heeft geen enkele hoeveelheid luchtweg-afknijpen of voyeuristisch geweld het gefikst.
Het kwam vanzelf terug, totaal onverwacht, na een bad waarin ik in magnesiumzout had liggen weken en helemaal niet aan seks dacht. Het kwam terug toen ik op mijn bed lag, warm en ontspannen, en ik een sms kreeg van iemand die ooit speciaal voor me was en me altijd geweldig liet voelen. Een flirterig bericht dat me eraan herinnerde wie ik vroeger was.
Ik voelde iets roeren. Een klein vlindertje. En ik wilde het niet wegjagen, dus ik bleef gewoon liggen en ademde er diep in. Geen fantasieën. Geen handmatig gepriegel meteen. Ik deed wat diepe yogabreathing en probeerde me helemaal onder te dompelen in het gevoel, zoals ik als depressieve heb geleerd om diep in het moment te leven in plaats van de komende momenten te vrezen. Na een minuut of twintig mijn geest te hebben getraind om onder mijn middel te dansen, greep ik naar het konijntje. Ik gebruikte de zwakste stand. Ik ademde bewust. In tegenstelling tot al het andere in mijn leven probeerde ik niet aan de uitkomst te denken.
En toen gebeurde het.