Wat is een micropenis en hoe leef je ermee? Gareth May interviewde Jon, die pas op 28-jarige leeftijd werd gediagnosticeerd, en bespreekt de impact van een late diagnose op de geestelijke gezondheid.
In de loop der jaren heb ik mannen in allerlei seksuele omstandigheden geïnterviewd, van tachtigers met een actief seksleven, tot de oprichter van de NoFap-gemeenschap, tot gehandicapte seksuele rechtenactivisten. Het spectrum van mannelijke seksualiteit is enorm en eclectisch. En toch heeft geen enkele interview zo'n indruk gemaakt als dat met Jon (naam gewijzigd), een dertiger uit Amerika, die een klinisch bevestigde micropenis heeft.
Voor degenen die het niet weten, een micropenis (ook wel microphallus genoemd), is een medische aandoening die ongeveer 0,5% van de mannen treft. De term beschrijft penissen die korter zijn dan 2,5 inch wanneer uitgerekt, en 3,5 inch wanneer ze in erectie zijn. Het wordt veroorzaakt doordat de penis van de mannelijke foetus na het eerste trimester van de zwangerschap niet verlengt, meestal door testosterontekort, genetische mutaties, of, zoals sommige onderzoeken suggereren, ook door dioxinen en andere chemische stoffen in het milieu.
Verre van het lachertje van 'kleine lul' beledigingen uit de grove filmcanon, kan een micropenis een ernstige impact hebben op zowel het seksuele welzijn als de geestelijke gezondheid van een man. En de hormonale oorzaak gaat vaak gepaard met andere fysiologische aandoeningen zoals Fryns syndroom, Kallmann syndroom, Laron syndroom, en testiculaire dysgenesie die kunnen leiden tot slechte zaadkwaliteit en kanker. Dus hoe leef je met een micropenis? Ik vroeg Jon naar zijn verhaal.
Persoonlijk worden over penismaat
Jon wist voor het eerst dat er iets niet klopte toen hij zijn vader onder de douche zag in zijn vroege tienerjaren. Het overtuigende bewijs was het feit dat de penis van zijn vader 'bungelde'. Zijn zou toch zeker groeien naarmate hij ouder werd? Dat gebeurde niet.
Naarmate zijn seksueel vormende jaren voorbijgingen, verdween zijn zelfvertrouwen. Hij nam nooit douches op de middelbare school en wanneer hij condooms probeerde, bleven ze nooit zitten. Hierdoor werd zijn seksleven een fantasie in plaats van iets wat hij kon ervaren. Pas op de universiteit was hij dapper genoeg om een relatie op te bouwen; een die eindigde op het moment dat zij haar handen in zijn broek stak, 'bijna lachte', en hem twee dagen later dumpte.
Jons seksualiteit dreef af naar voyeurisme, pornografie en camdiensten; soms masturbeerde hij online met andere mannen met een vergelijkbare penismaat. Jon beschrijft deze periode als een van grote eenzaamheid en depressie; en hoewel wederzijdse masturbatie met mannen opwindend was, had hij geen seksuele interesse in mannen. Hij was gewoon wanhopig op zoek naar 'een soort menselijke connectie'.
Telkens wanneer hij zich bij andere gemeenschappen openstelde, werd hij uitgelachen, werd hem verteld dat hij altijd maagd zou blijven, en in sommige gevallen kreeg hij zelfs doodsbedreigingen. "Wanneer je anoniem bent, komen de echte monsters tevoorschijn," vertelde hij me.
Hij vond troost door online te masturberen met vrouwen die begrip hadden voor zijn situatie en uiteindelijk had hij op 28-jarige leeftijd een andere seksuele ervaring en verloor hij zijn maagdelijkheid net voor zijn 30e verjaardag. Een online relatie volgde en kort daarna een huwelijk.
De psychologische 'bagage' van micropenis
Jon beschrijft zijn huwelijk als het resultaat van twee 'seksueel beschadigde mensen' die elkaar op internet vonden. Maar 'seksuele schade' voor mensen met een micropenis is niet vanzelfsprekend. Het kan vaak worden voorkomen met vroege diagnose en psychiatrische begeleiding en sociale diensten (voor patiënt en ouders) om een kind te helpen omgaan met zowel de fysiologische impact als het maatschappelijke stigma van een micropenis. Zelfs als het vroeg wordt gediagnosticeerd, is Jons ervaring gebruikelijk onder mannelijke proefpersonen, met angst voor seksuele afwijzing, seksuele ontoereikendheid, een slecht lichaamsbeeld en een verminderde levenskwaliteit als bekende klachten. Het is slechts één voorbeeld van hoe de obsessie van de samenleving met 'perfecte' lichamen – inclusief penissen – een verwoestende impact kan hebben op mensen die niet aan het ideaal voldoen.
Positief is dat, indien goed behandeld, vooral door pediatrische verpleegkundigen, en met langdurige follow-up, sommige patiënten hebben aangetoond dat er geen grote veranderingen zijn in mannelijke seksuele activiteit of identiteit. Inderdaad, het werk van Dr. Douglas A. Husmann* heeft aangetoond dat hoewel psychologische problemen rond een microphallus variëren van gedragsproblemen tot suïcidale gedachten, recente langetermijnstudies van lijders aan micropenis hebben aangetoond dat zelfs als de penis klein blijft, de aandoening het niveau van seksuele activiteit, seksuele identiteit of erectiele functie van de meeste jongens niet lijkt te beïnvloeden. Ze genieten ook van seks, hoewel PIV (penis in vagina) seksuele activiteit minder bevredigend kan zijn.
Fysiologisch gezien hebben recente ontwikkelingen enige succes aangetoond in corrigerende chirurgie met behulp van huid van de onderarm, terwijl hormoontherapie ook succes heeft bij zuigelingen (wanneer de patiënt drie keer per maand wordt geïnjecteerd met testosteron). Wanneer de penis groeit gedurende een proefperiode van drie maanden met testosteron, is de verwachting een standaard volwassen penismaat en functie.
Dus hoe leef je met een micropenis?
Jon werd klinisch veel later in zijn leven gediagnosticeerd in vergelijking met andere, positievere casestudies. Hij hoorde pas van de term micropenis toen hij 28 was. De jaren van emotionele onrust hebben geleid tot gewichtstoename waar hij niet tevreden mee is, en een geheim leven (geen van zijn vrienden kent de aandoening). Hij ondergaat therapie om zijn woede naar de wereld te verzoenen. Pas recent, met de hulp van een 'liefhebbende vrouw', is hij 'een toekomst gaan zien'.
Het niet langer hebben van de tomeloze libido van een tiener of iemand in de twintig heeft ook geholpen; de vermindering van seksuele verlangens naarmate zijn lichaam chemisch verandert met de leeftijd, is een deel van het accepteren van zijn aandoening. Desondanks twijfelt Jon eraan of hij ooit zijn lichaam zal accepteren.
Uiteindelijk zegt hij echter dat hij nog steeds vol spijt zit en heeft hij wat wijze inzichten voor degenen die geboren zijn met een micropenis. "Laat de angst voor 'Wat als ze lacht?' geen potentiële intieme ontmoetingen verpesten," vertelde hij me. "Ik bleef tegen mezelf zeggen: 'Deze keer vraag ik haar mee uit' en deed het nooit vanwege mijn angst. Nu ben ik ineens van middelbare leeftijd en is het spel voorbij. Heb ik zoveel gemist? Ik zal het nooit weten en er is niets erger dan dat gevoel van spijt."
Voor meer informatie over de diagnose en hoe te leven met een micropenis, bekijk deze bron:
Informatie van Stanford Children's Hospital over micropenis bij kinderen
Helaas is het onderzoek niet seks-positief of inclusief voor queer/trans personen en om deze reden hebben we er niet naar gelinkt, maar omdat er zo weinig onderzoek beschikbaar is over deze aandoening, vonden we het belangrijk om het te vermelden.
