In haar eerste gastbijdrage voor ons, beschreef comédienne Andrea Hubert hoe ze haar orgasme verloor toen ze antidepressiva begon te gebruiken. Nu neemt ze ons mee door de bloederige details van hoe ze het terugkreeg. Waarschuwing: probeer sommige van deze methoden misschien niet thuis (maar, eh, doe ze zeker niet in het openbaar).
--------------------------
Zelfs voordat de antidepressiva koud water goot over mijn vermogen om een hoogtepunt te bereiken, was ik niet bepaald Orgasme Centrale toen ik mijn lichaam ontdekte. Ik had mijn eerste orgasme met mijn eerste Rabbit op 21-jarige leeftijd - een leeftijd veel ouder dan de tijdschriften die ik tijdens mijn adolescentie las beloofden.
Het is een heel vreemd gevoel om je ontdekkingsjaren door te brengen met de veronderstelling dat je gewoon... niet kunt. Ik was boos op mijn lichaam omdat het een defect gereedschap was. En toen ik eindelijk fysiek tot leven kwam, om zo te zeggen, was ik woedend dat ik mijn eerste paar seksueel actieve jaren had doorgebracht met ongeveer evenveel orgasmes als een sekspop (of misschien minder: technologie is tegenwoordig behoorlijk verbazingwekkend).
Zelfs nadat de rabbit mijn hok had geopend (geen vaginametafoor die ik ooit nog eens zal gebruiken, maar het is nu redelijk toepasselijk), vond ik het nog steeds moeilijk om een orgasme te bereiken met een partner. Maar tenminste, sommige jongens met wie ik het deed konden mijn machine bedienen zonder elektrisch gereedschap, en de hoeveelheid van mijn orgasmes groeide samen met mijn zelfvertrouwen, en nog meer toen ik begon te slapen met mensen die me echt leuk vonden. In feite, net voor mijn mentale instorting en SSRI-gerelateerde orgasme-verlies, herinner ik me dat ik trots tegen vrienden zei dat ik na jaren van orgasmes net voor of lang na de seks, begon te klaarkomen TIJDENS DE ACTIE... als een echt meisje. Waarmee ik bedoelde, een meisje in een film. Ik kwam zelfs een keer op precies hetzelfde moment als mijn toenmalige vriend. Natuurlijk was het een toevalstreffer, maar het telde. Ik werd comfortabel. Ik groeide in een seksuele identiteit. Ik werd.
'Ik benaderde het herstel van mijn orgasme als een militaire Black Ops reddingsmissie - falen was geen optie'
Toen kwam de instorting, waarbij de pillen die mijn leven redden ook nogal wreed mijn orgasmes wegnamen. In het begin was ik te druk bezig met het wennen aan alle verschillende bijwerkingen van de medicijnen - het nachtzweten, emotionele verdoving en zo - om me daar teveel zorgen over te maken. Maar weken later, toen mijn hoofd weer in het spel zat, wist ik dat ik die O's terug moest krijgen. Of - en ik hoop dat dit niet te dramatisch is - wat voor soort leven had ik gered?
Ik benaderde het herstel van mijn orgasme als een militaire black ops reddingsmissie - falen was geen optie. Ik begon klein, met mijn oude vriend en mentor de Rabbit. Het was weken geleden dat ik de moeite had genomen om het op te pakken, en het kostte veel meer dan alleen maar mild fantaseren over die Ierse jongen die ik ooit in de regen kuste om zelfs maar de geringste samentrekking in mijn lichaam te voelen. Ik zette het harder, van een aangename zoem naar een clit-brandende kettingzaag, en nog steeds... niets.
Ik begon me zorgen te maken. Ik had nog nooit niet gereageerd op dat hoogste niveau met iets anders dan een volledige lichaamsspanning, en nu lag ik daar gewoon, als een lijk dat seconden voor haar allerlaatste orgasme stierf. Om mijn vleesetende vader te citeren die geïrriteerd een veganistische maaltijd eet, het kwam niet eens in de buurt van voldoening.
Ik had nooit echt de andere functies van mijn rabbit hoeven gebruiken, maar nu raakte ik er echt bij betrokken. Rotaties, intermitterende zoemgeluiden, en ouderwets stoten. Dat is natuurlijk handmatig. Het is vreselijk voor de polsen, maar ik dacht dat als ik heftig genoeg pompte, ik misschien op de een of andere manier een orgasme zou kunnen forceren, succes te behalen met beweging waar het direct drukken van een wild trillend konijnenoor op mijn steeds rauwer wordende clitoris had gefaald. Het werkte niet.
Citroenachtige kaarsen, Tijgerbalsem en zelfverstikking
Ik probeerde mezelf te verwennen met citroenachtige kaarsen en schone lakens (dat is waarschijnlijk het basisniveau van zelfzorg van sommige mensen, maar zoals we al hebben vastgesteld, mezelf als royalty behandelen is niet mijn sterkste punt, dus het woord 'verwennen' blijft).
Ik probeerde echt high te worden voordat ik masturbeerde.
Ik probeerde een beperkende sjaal aan het bed te binden en deze vervolgens om mijn nek te wikkelen. Natuurlijk is die methode niet zonder bijwerkingen, maar ik dacht, als dat is hoe ze me vinden, ben ik in ieder geval gestorven terwijl ik iets deed waar ik van hield.
Ik probeerde Tijgerbalsem (grote fout. ENORME).
Ik probeerde een heleboel andere speeltjes, met spikes en bobbels en bellen en fluitjes.
Ik probeerde alle legale porno op internet. Het werkte eigenlijk pas echt toen de scènes in brutaliteit en pijn toenamen, tot het punt waarop ik helemaal stopte met het kijken naar iets met vrouwen (feminisme, toch dames?) en strikt overstapte naar alleen mannen. Misschien was dat wat ik nodig had om opgewonden te raken, dacht ik. Een overvloed aan lul.
Weer werkte het niet. Niets werkte. Ik was als een gesloten fabriek in een klein, achteruitgaand stadje. Zou deze eerlijke, fatsoenlijke dame ooit weer werk vinden?
Mijn geest trainen om onder de taille te dansen
Ik zou graag willen afsluiten met een knal. Ik zou graag willen zeggen dat ik een briljant speeltje of een nare positie of een bekwame en liefdevolle partner had gevonden die me weer tot leven bracht. Maar uiteindelijk deed geen enkele hoeveelheid luchtwegblokkering of voyeuristisch geweld echt de truc. Het kwam helemaal vanzelf terug, tot mijn grote verrassing, na een bad waarin ik had liggen weken in magnesiumzouten en helemaal niet aan seks dacht. Het kwam terug toen ik op mijn bed lag, heet en ontspannen, en ik een sms kreeg van iemand die vroeger speciaal voor me was en me geweldig liet voelen. Een flirterige sms die me eraan herinnerde wie ik vroeger was. Ik kreeg een opwinding. Een klein fladdertje. En ik wilde het niet wegjagen, dus bleef ik gewoon liggen en ademde er diep in. Geen gefantaseer. Geen handmatige manipulaties meteen. Ik deed wat diepe yoga-ademhalingsoefeningen en probeerde me onder te dompelen in het gevoel, zoals ik als depressieve persoon werd geleerd om diep in het moment te leven, in plaats van te vrezen voor de momenten die nog komen. Na ongeveer twintig minuten mijn geest te hebben getraind om onder mijn middel te dansen, greep ik naar het konijn. Ik gebruikte de zwakste stand. Ik ademde bewust. In tegenstelling tot alle andere acties in mijn leven probeerde ik niet aan het resultaat te denken. En toen gebeurde het.
