Lang voordat 50 Shades of Grey er was, was er Secretary, de film uit 2002 gebaseerd op een kort verhaal geschreven door Mary Gaitskill in 1988. En ja, de naam van het hoofdpersonage is Mr. Grey. Negentien jaar en een leven vol seksuele escapades na mijn eerste kijkervaring, heb ik de film opnieuw bekeken. Mijn doel: om het te analyseren vanuit het perspectief van een volwassen kinky volwassene. Zorgde de tweede kijkervaring van deze film ervoor dat mijn innerlijke sadist teleurgesteld was, of inspireerde het me om met plezier de speelgoeddoos tevoorschijn te halen? Hier zijn mijn gedachten over de beruchte BDSM-film, Secretary.
"Waarom slaat hij haar?"
"Omdat zij het leuk vindt."
"Oh... waarom?"
Mijn beste vriend introduceerde de BDSM cultklassieker Secretary aan mij toen ik vijftien jaar oud was. Op dat moment in mijn leven was ik nogal onwetend, om het zachtjes uit te drukken. Ik ging vijf keer per week naar de kerk - uit eigen wil, moet ik zeggen. En mijn vrienden waren degenen die me lieten weten dat ik mijn maagdelijkheid had verloren aan een meisje. Waarom? Omdat ik te naïef was om te weten hoe homoseksuele seks werkte.
Secretary gaat over een typiste en haar baas die verliefd worden en veel aan BDSM doen voordat ze zelfs maar kussen (ik hou ervan dat ze zo lang hebben gewacht om te vrijen!) Ik liep weg van mijn eerste kijkervaring met: "De baas was eng en het meisje had een slechte houding." Bijna twintig jaar later kreeg ik de wilde ingeving om de film opnieuw te bekijken vanuit mijn duidelijk sletterige en permanent bezoedelde BDSM-enthousiast perspectief. Dit is wat ik vond.
Wat Secretary goed deed:
Deze film deed ZOVEEL goed! zadel- en wortelscène uit de film Secretary
1. Het hoofdpersonage vindt haar unieke kracht als onderdanige
Vers uit een psychiatrische inrichting, wordt Lee (gespeeld door Maggie Gyllenhaal) neergezet als ongemakkelijk, slonzig, voorovergebogen en dol op vreemde en vieze dingen. Onnodig te zeggen dat ik smoorverliefd ben op dit personage. Haar latente kwaliteiten van vastberadenheid en zelfverzekerdheid worden vanaf het begin gesuggereerd en ontwikkelen zich tot demonstratieve daden van onderdanigheid naarmate de film vordert. Ze verwerkt zelfs dode wormen en kakkerlakken in haar neiging tot bratting. Het is duidelijk dat BDSM meer is dan alleen masochisme; het gaat om het ontwikkelen van karakterkracht en het ontdekken van jezelf.
2. Secretary leunde niet op weelderige kerkers of BDSM-rekwisieten om de plot te verkopen
In plaats daarvan vertegenwoordigde het iets dat lijkt op echte Dom/sub-koppels, waarvan de meesten het doen met de items die ze bij de hand hebben, en scènes naspelen op de plekken die het meest handig zijn voor hun dagelijkse leven. Terwijl pro Dommes en kinky influencers misschien een oogverblindende selectie van BDSM-uitrusting hebben, genieten de meeste mensen in de lifestyle ervan om huishoudelijke items opnieuw te gebruiken en hun centen te sparen voor een paar speciale aankopen (zoals ambachtelijke zwepen, handgemaakt bondage touw, en misschien een Violet Wand.) Hoewel rekwisieten en kerkers geweldig zijn, zijn ze niet noodzakelijk voor het bereiken van een bevredigende D/s-relatie.
3. Mr. Grey gebruikte zijn positie als Dominant om Lee te stoppen met zelfbeschadiging
Hoewel er veel te zeggen valt over het potentiële machtsmisbruik in een D/s-relatie, leverde Secretary een prachtig voorbeeld van een onderdanige die wordt bekrachtigd door haar Dominant (gespeeld door James Spader). Ik vind het ook goed dat het "daarheen ging" in de zin dat het niet terugdeinsde voor het feit dat sommige mensen die aangetrokken worden tot de lifestyle een geschiedenis hebben van het gebruiken van pijn op destructieve manieren. Maar aan de andere kant is er ook een aspect dat ik niet leuk vind aan de zelfbeschadiging... je kunt meer lezen in de sectie "wat beter had gekund".
4. Lee luisterde naar een tape over uitkomen als BDSM-onderdanige
Het is goed dat de media laten zien dat er middelen zijn om jezelf verder te onderwijzen over kink. BDSM is niet zomaar een fantasie die je oppikt als een nieuw paar hakken voor het fetisjfeestje van volgend weekend. Hoewel het casual kan worden benaderd, drijft Dom/sub-frenzy beginners vaker wel dan niet om meer te willen. Het is een lifestyle die ongelooflijke genezing, groei en gemeenschap kan bieden, maar als het niet goed wordt aangepakt, ook vernietiging. Mensen die meer willen leren, moeten onze BDSM-blog bekijken, het boek lezen Ultimate Guide To Kink en Morgan Thorne BDSM volgen op YouTube.
5. Lee zei een paar diepzinnige dingen
Haar grote argument toen Mr. Grey elk bezwaar dat hij kon bedenken op haar afvuurde, was: "Ik wil je kennen." Het was niet "Ik heb je nodig om dit voor mij te zijn," of "Ik heb je nodig om deze rol in mijn leven te spelen," maar iets dat onbeschrijflijk puur was... "Ik wil je kennen." Dat is ontzettend mooi.
BONUS: Het heeft mijn favoriete masturbatiescène aller tijden.
Wat beter had kunnen zijn aan Secretary:
1. De afranselingsscène.
Een niet-onderhandelde koude afranselingsscène is NIET de manier om impact play te introduceren aan een partner. Om nog maar te zwijgen van het feit dat ze op dat moment geen partners waren. Ze hadden een flirterige baas/werknemer relatie, en dan buigt hij haar over het bureau en slaat haar zo HARD zonder opwarming of toestemming. Doe dat niet. Naast het mogelijk toebrengen van fysieke, psychologische en emotionele schade aan een ander (die in dit geval veel jonger en minder ervaren was), had hij terecht aangeklaagd kunnen worden en zijn carrière vaarwel kunnen kussen (hoewel mogelijk minder als cis witte mannelijke advocaat in een misogynistische samenleving).
2. Meneer Grey nam geen verantwoordelijkheid voor zijn verknipte woedeproblemen.
Hij had het kunnen doen en hij had het moeten doen! Als jouw Sir zijn woedeproblemen niet kan toegeven, is hij geen geschikte kandidaat voor machtsuitwisseling. Onthoud ook dat woedeproblemen niet kenmerkend zijn voor D-types. Meneer Grey was een bijzonder strak gespannen advocaat die ook door een scheiding ging en een geschiedenis had van mensen slecht behandelen en ermee wegkomen. Hij had op zijn minst moeten zeggen: "Sorry, ik zal je nooit meer verbaal misbruiken. Tenzij je toestemming hebt gegeven. In dat geval zou het geen misbruik zijn, maar onderdeel van een vernederingsscène. Vergeef je me?"
3. De weergave van Lee's zelfbeschadiging en vaderproblemen.
Mijn gevoelens hierover zijn ingewikkeld. Het is waar dat mensen met een geschiedenis van zelfbeschadiging en vaderproblemen soms de BDSM-levensstijl omarmen (ik ben een van hen), en ik vind het geweldig dat Secretary hier niet kink-shamend over was. Sommige van de krachtigste scènes die ik heb gezien op speelavonden waren opzettelijk ontworpen om de trauma's van mensen te triggeren en te doorwerken. Het zou echter jammer zijn als het grote publiek deze film zou bekijken en het zou gebruiken om kinksters te pathologiseren als "ze zijn zo omdat ze een verknipte jeugd hadden." Voor elke kinkster die uit een geschiedenis van misbruik komt, is er ook een die in een liefdevol gezin is opgegroeid en toevallig geniet van een goede afranseling na hun wekelijkse breikring of PTA-bijeenkomst.
4. Hun peer-to-peer discussie. Zoals in, de enige.
Ik waardeer dat hun peer-to-peer discussie rommelig en imperfect was, net zoals het waarschijnlijk in het echte leven zou zijn. Maar in een ideale wereld zouden peer-to-peer discussies regelmatig plaatsvinden en in een context die niet zo twijfelachtig is. Iets als: "Hé, ik hou van veel dingen aan deze relatie die zich tussen ons vormt. Kunnen we samenwerken om enkele afspraken te maken zodat het gezond en duurzaam is voor iedereen die betrokken is?" Maar dan weer, dat zou geen interessante film opleveren.
5. Geen van beiden had steun buiten de relatie.
Nogmaals, het zou buiten de reikwijdte van deze film vallen om in te gaan op de alledaagsheid van kinkeducatie en ondersteuningssystemen. Maar als het gaat om het leven buiten films, moet men kinkvriendelijke steun hebben van mensen die niet betrokken zijn bij de dynamiek. Therapeuten, leerclubs, online steungroepen en discussiecirkels zijn er in overvloed en moeten worden geraadpleegd tijdens iemands BDSM-reis.
Disclaimer voor mijn mensen: deze film is erg wit en heteronormatief. Als je op zoek bent naar een film die BIPOC, LGBTQ+, handicap- en vetinclusief is... dan is dit niet die film.
Zou ik deze film aan een vriend aanbevelen?
Verrekte ja, dat zou ik! Ik hou ervan dat de personages kwetsbaar, excentriek zijn en diep met elkaar verbinden door hun BDSM-reis. De zwakheden van de Dominant en de krachten van de onderdanige worden naar voren gebracht vanuit een perspectief dat meer medelevend is dan pathologiserend. En om geen spoiler te zijn, maar er is een badkuipscène aan het einde die me tot tranen roerde. En ik heb die clip misschien op herhaling bekeken terwijl ik dit artikel schreef.
"Elke snee, elk litteken, elke brand, een andere stemming of tijd. Ik vertelde hem wat de eerste was, ik vertelde hem waar de tweede vandaan kwam; ik herinnerde me ze allemaal. En voor het eerst in mijn leven voelde ik me mooi, eindelijk onderdeel van de aarde. Ik raakte de grond aan en hij hield van me terug." – Lee Halloway, Secretary
