*Let op: dit artikel bevat een openhartige bespreking van mentale gezondheidsproblemen, waaronder suïcidale gedachten.*
Er is een bepaalde scène in *Sex and the City* die me, meer dan tien jaar later, nog steeds achtervolgt. En nee, het is niet Samantha die haar pijpgrage date tarwegras voert om de boel wat op te leuken, of het moment waarop Miranda, met haar gezicht pijnlijk dicht bij het aangeboden gat, besluit dat kontlikken van tafel is. Het is zelfs niet het moment waarop Carrie voor de honderdste keer van het probleem van een vriendin iets van zichzelf maakt en je je realiseert dat het personage met wie jij je het meest identificeert een diep problematisch rolmodel is.
De scène die me elke keer weer raakt, is wanneer Charlotte tegen Samantha zegt, die gekweld wordt door het ‘verlies van haar orgasme’, dat het misschien zo is dat vrouwen maar een bepaald aantal orgasmes in hun leven krijgen. En dat Samantha die van haar misschien allemaal al heeft opgebruikt. Samantha zegt, in een zeldzaam menselijk moment, met tranen in haar ogen: ‘Dat is het gemeenste wat je ooit tegen me gezegd hebt.’
Ik noem het omdat ik jaren later óók mijn orgasme kwijtraakte. Ik was er niet onzorgvuldig mee, maar omdat het al moeilijk te veroveren was geweest, had ik het misschien niet de eer bewezen die het verdiende. En toen, op een dag, begon ik met antidepressiva en het… verdween gewoon. En net als Samantha verloor ik een klein stukje van mijn ziel.
> Ik heb altijd van seks gehouden. Maar waar ik echt *dol* op was, was masturbatie.
De behulpzame mensen op de SSRI-forums hadden me gewaarschuwd dat de pillen je je verstand kunnen teruggeven, maar soms je reden om verstandig te zijn afpakken, namelijk dat je van alle geneugten van het leven kunt genieten. Wat is in hemelsnaam het nut van een chemisch middel dat me redelijk genoeg maakt om een man te ontmoeten, als ik dan niet kan genieten van de vruchten van mijn normaal-sociale-interactie-arbeid? Maar tegen die tijd had ik al genoeg onderzoek naar de pillen gedaan om te beseffen dat mensen die op forums posten je vaak een slechter gevoel willen geven over je keuzes. Als iets voor hen niet werkte, moeten ze je laten weten dat het bij jou net zo zal zijn, zo niet erger. Ze willen dat de ellende zich verspreidt, zodat die niet als een verstikkend zware deken alleen over hun eigen hart en hoofd ligt.
Ik had altijd van seks gehouden. Ik hield ervan met vreemden, ik hield ervan met mensen van wie ik hield, en af en toe hield ik er (veel te veel naar de feminist in mij) van met vrouwenhaters, creeps en bros. Maar waar ik *van hield* – waar ik me elke dag echt op verheugde – was masturbatie. Seks met mezelf, iemand die door jarenlange ervaring precies wist hoe mijn lichaam werkte.
Het had even geduurd voordat ik masturbatie ontdekte, wat ik aan mijn opvoeding wijt – het is lastig je ergens ontspannen bij te voelen als je moeder de tv altijd uitzette zodra het onderwerp ter sprake kwam; ze probeerde me zelfs tegen te houden om tampons te gebruiken omdat ‘die voor getrouwde vrouwen zijn’ – maar sinds die eerste keer had ik mezelf nooit hoeven overhalen tot een orgasme. Voor mij was klaarkomen als het omzetten van een lichtknop in een al verlichte kamer (of iets net wat erotischer). Als ik al een probleem had, was het het tegenovergestelde van Samantha Jones. Ik had er zóveel in het archief staan dat ik nooit had gedacht dat ze allemaal ooit aan de beurt zouden komen.
‘Waar was mijn orgasme?’
Toen ik eindelijk de depressie aanpakte die me mijn hele leven al plaagde, waren orgasmes wel het laatste waar ik aan dacht. En zelfs als ik had geweten dat ze hun koffers al aan het pakken waren, had ik ze geen prioriteit gegeven. Wat is een beetje tijdelijke dood vergeleken met de heel echte en permanente dood die ik voortdurend aan het plannen was elke keer dat ik een trein het station zag binnenrijden?
In de eerste week sloegen de medicijnen aan, en daarmee kwamen ook wat bijwerkingen. Ik werd wakker in kokende plassen zweet, met het gevoel dat ik helemaal niet geslapen had. Ik had zulke huiveringwekkende hallucinaties over dingen die ik gezegd of gedaan zou hebben, dat ik de volgende dag een verbaasde vriend opbelde om mijn excuses aan te bieden voor het klootzak zijn in mijn eigen nachtmerries. En een paar keer, alleen al in die eerste week, had ik een paar explosieve orgasmes waarvan ik eerlijk gezegd niet eens zeker weet of ik ze bewust had opgeroepen.
En toen… niets. En dan niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal. Mijn interesse in seks kromp tot een verschroeide, niet-gepofte maïskorrel, wat me behoorlijk schokte. Want tot dat moment had ik, zelfs in de diepste ellende, altijd nog wel iemand kunnen vinden die ik wilde neuken en die dat ook met mij wilde. Nu vond ik niet alleen het menselijk lichaam lichtelijk weerzinwekkend, ik had ook de energie niet om terug te gaan naar de bron. Als het idee van een stiekeme dagmasturbatie al door mijn hoofd flitste, voelde het als een grapje, zoals ‘Morgen sta ik vroeg op om naar de sportschool te gaan’ of ‘Ik ga Veganuary proberen’.
Ik dwong mezelf het uiteindelijk toch te proberen, met pijnlijke en droge resultaten. Het voelde alsof ik mezelf met tegenzin aan het neuken was. En als je ooit langer dan een half uur hebt gemasturbeerd zonder enig tastbaar resultaat (webcamperformers uitgezonderd – jullie moeten vooral doen wat jullie doen en ik sta achter jullie!), dan weet je dat het niet alleen frustrerend is. Het is verwoestend. Waar was mijn orgasme? Wanneer kon ik het terugverwachten? En bleef mijn hand nu voor altijd in deze heksachtige klauwvorm staan?
> ‘Ik heb alles geprobeerd wat je fysiek kunt proberen, inclusief een noodlottig zelf-wurgincident…’
Wat ik op internet ontdekte terwijl ik op zoek was naar een snelle oplossing (ik hoopte op een soort magische glijmiddel), was dat dit niet ongewoon was. Iedereen, van medische professionals tot vrouwenbladen, vertelde me dat ja, een lager libido, droogheid en niet kunnen klaarkomen allemaal bijwerkingen waren van de medicijnen die ik slikte. En de beste manier om deze problemen aan te pakken? De medicatie veranderen, er helemaal mee stoppen, of er gewoon mee leren leven. Geen van die opties was voor mij haalbaar. Stel je voor dat je moet kiezen tussen huilen van opluchting of de hele verdomde tijd huilen? Overigens kon ik niet eens om de hele toestand huilen, want de pillen hadden mijn tranen samen met mijn verdriet afgepakt.
Ik wou dat iemand me had verteld dat het met de tijd beter wordt. Het zou niet 100% waar zijn geweest, maar het had me waarschijnlijk wel weerhouden van het kijken naar steeds gruwelijkere (moreel gezien voor een feminist, niet juridisch!) porno in een poging om opgewonden te raken, of zelfs maar een beetje nat te worden zonder een emmer glijmiddel permanent onder het bed.
Ik heb alles geprobeerd wat je fysiek kunt proberen, inclusief een noodlottig zelf-wurgincident dat me dezelfde ‘blij dat ik er nog ben’-zucht van dankbaarheid bezorgde als toen ik ooit in bad uitgleed, keihard op mijn stuitje terechtkwam en een fractie van een seconde dacht dat ik mijn ruggengraat in verlamming had gebroken. Ik probeerde dronken te worden. Ik probeerde stoned te worden. Ik probeerde mijn adem in te houden. En nog steeds… niets.
Happy end?
Het is nu een paar jaar later en ik ben blij te kunnen melden dat het – en ik – een behoorlijk succesvolle, zij het wat gehavende, comeback heeft gemaakt [check mijn volgende post voor de bloederige details]. Natuurlijk is het niet meer hetzelfde. Het is wat minder intens en het is een enorme tease geworden. Je weet wel, die vriendin die je liet vallen voor de populaire meiden, maar nog steeds vrienden wil zijn als die bitches zijn. Minder gevoelig zijn betekent dat er tegenwoordig veel meer nodig is om me op te winden, maar op een bepaalde manier (en ja, je moet dit punt echt *willen* zien) is dat niet per se iets slechts. Het heeft me gedwongen echt na te denken over wat ik lekker vind, en met wie ik dat wil doen. Het heeft me gedwongen mijn lichaam beter te leren kennen dan ik ooit deed toen het allemaal vanzelf ging, en het heeft me gedwongen een paar lastige gesprekken met mezelf te voeren over wat wel en niet oké is om te kijken (conclusie: alles is prima zolang iedereen daar wil zijn, maar laat me alsjeblieft niet doodgaan zonder al die vensters te sluiten).Toch voel ik me vooral dankbaar. Blijkbaar is er, hoe volgepompt je ook bent met medicijnen, geen limiet aan het aantal orgasmes dat je kunt hebben. En die wetenschap geeft mentaal veel meer opluchting dan seks of drugs afzonderlijk ooit zouden kunnen. Dat, en mijn emmer glijmiddel.