*Opmerking: deze post bevat openhartige discussies over geestelijke gezondheidsproblemen, waaronder suïcidale gedachten.*
Er is een specifieke scène in *Sex and the City* die me nog steeds achtervolgt, meer dan tien jaar later. En nee, het is niet Samantha die haar blowjob-liefhebbende date tarwegras voert om de deal te zoeten, of het moment waarop Miranda besluit, met haar gezicht pijnlijk dicht bij het aangeboden gat, dat kont eten van tafel is. Het is zelfs niet het moment waarop Carrie voor de honderdste keer een probleem van een vriend helemaal over haar maakt en je je realiseert dat het personage waarmee je je het meest identificeert een diep problematisch rolmodel is.
De scène die me elke keer raakt, is wanneer Charlotte tegen Samantha, wiens 'verlies van haar orgasme' haar kwelt, zegt dat het mogelijk is dat vrouwen slechts een bepaald aantal orgasmes in hun leven krijgen. En misschien heeft Samantha al die van haar opgebruikt. Samantha, in een zeldzaam menselijk moment, zegt huilend: 'Dat is het gemeenste dat je ooit tegen me hebt gezegd.'
Ik noem het omdat ik jaren later ook mijn orgasme verloor. Ik was er niet onzorgvuldig mee, maar aangezien het aanvankelijk moeilijk te bereiken was, had ik het niet per se de eer gegeven die het verdiende. En toen, op een dag, begon ik met antidepressiva en het verdween gewoon... En net als Samantha verloor ik een klein stukje van mijn ziel.
> Ik had altijd al van seks gehouden. Maar waar ik echt *van hield* was masturbatie.
De behulpzame mensen op de SSRI-forums hadden me gewaarschuwd dat de pillen je je verstand kunnen teruggeven, maar soms je reden om verstandig te zijn kunnen wegnemen, wat zeker is dat je van alle genoegens van het leven kunt genieten. Wat is het nut van het nemen van een chemisch supplement dat me redelijk genoeg maakt om een man te ontmoeten, als ik dan niet kan genieten van de vruchten van mijn normale sociale interactiearbeid? Maar op dat moment had ik genoeg onderzoek naar de pillen gedaan om te beseffen dat mensen die op forums posten vaak willen dat je je slechter voelt over je keuzes. Als iets voor hen niet werkte, willen ze dat je weet dat het hetzelfde zal zijn, zo niet erger, voor jou. Ze willen dat het leed zich verspreidt, zodat het niet zo verstikkend zwaar een deken over hun eigen hart en geest is.
Ik had altijd al van seks gehouden. Ik hield ervan met vreemden, ik hield ervan met mensen van wie ik hield, en af en toe hield ik ervan (veel te veel voor de feminist in mij) met misogynisten, creeps en bros. Maar waar ik *van hield* - waar ik echt elke dag naar uitkeek - was masturbatie. Seks met mezelf, een persoon die na jarenlange ervaring precies wist hoe mijn lichaam werkte.
Het heeft me een tijdje gekost om masturbatie te ontdekken, wat ik wijt aan mijn opvoeding - het is moeilijk om je ontspannen te voelen over iets dat je moeder altijd uitzette als het op tv kwam; god, ze probeerde me zelfs te stoppen met het gebruik van tampons omdat 'ze voor getrouwde vrouwen zijn' - maar sinds die eerste keer, had ik nooit een orgasme uit mezelf hoeven te lokken. Voor mij was klaarkomen als het aanzetten van een lichtschakelaar in een al verlichte kamer (of iets iets erotischer). Als er al iets was, had ik het tegenovergestelde probleem van Samantha Jones. Ik had er zoveel in de achtercatalogus dat ik nooit dacht dat ze allemaal hun dag in de zon zouden krijgen.
'Waar was mijn orgasme?'
Toen ik eindelijk de depressie aanpakte die me mijn hele leven had gekweld, waren orgasmes het laatste waar ik aan dacht. En zelfs als ik had geweten dat ze hun koffers al aan het pakken waren, zou ik ze niet hebben geprioriteerd. Wat is een beetje tijdelijke dood vergeleken met de zeer reële en permanente dood die ik constant aan het plannen was elke keer dat ik een trein het station zag naderen?
De eerste week sloegen de medicijnen aan, en daarmee ook enkele bijwerkingen. Ik werd wakker in stomende poelen van zweet, met het gevoel dat ik helemaal niet had geslapen. Ik had hallucinaties die zo angstaanjagend waren over dingen die ik had gezegd of gedaan, dat ik de volgende dag mijn verbaasde vriend opbelde om mijn excuses aan te bieden voor het feit dat ik een eikel was in mijn eigen nachtmerries. En een paar keer, alleen al in die eerste week, had ik een paar explosieve orgasmes waarvan ik eerlijk gezegd niet eens zeker weet of ik ze opzettelijk had opgeroepen.
En toen... niets. En niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Mijn interesse in seks kromp tot een verschroeide ongepopte maiskorrel, wat me schokte. Want tot dat moment had ik, zelfs in de diepste ellende, altijd nog wel iemand kunnen vinden die ik wilde neuken en die hetzelfde wilde. Nu vond ik niet alleen het menselijk lichaam lichtelijk weerzinwekkend, ik had ook niet de energie om terug te gaan naar de bron. Als het idee van een ondeugend dagmasturbatie ooit door mijn hoofd schoot, voelde het als een suggestie die voor de grap werd gedaan, zoals 'Ik ga morgen vroeg opstaan om naar de sportschool te gaan' of 'Ik ga Veganuary proberen'.
Ik dwong mezelf uiteindelijk om het te proberen, met pijnlijke en droge resultaten. Het voelde alsof ik mezelf haatte neuken. En als je ooit meer dan een half uur hebt gemasturbeerd zonder tastbare resultaten (webcam-artiesten uitgezonderd - doe wat je doet en ik steun je!), weet je dat het niet alleen frustrerend is. Het is verwoestend. Waar was mijn orgasme? Wanneer kon ik het terug verwachten? En zat mijn hand nu permanent in deze heksachtige klauwvorm?
> 'Ik probeerde alle fysieke dingen die je kunt proberen, inclusief een noodlottig zelfwurgincident...'
Wat ik ontdekte op internet terwijl ik op zoek was naar een snelle oplossing (ik hoopte op een soort magische glijmiddel), was dat dit niet ongewoon was. Iedereen van medische professionals tot vrouwenbladen vertelde me dat ja, een verlaagd libido, droogheid en het onvermogen om te climaxen allemaal bijwerkingen waren van de medicijnen die ik gebruikte. En de beste manier om deze problemen te bestrijden? Verander de medicijnen, stop er helemaal mee, of leer er gewoon mee te leven. Niets waarvan ik in staat was om te doen. Stel je voor dat je moet kiezen tussen huilen van opluchting of de hele tijd verdomme huilen? Overigens kon ik niet eens huilen over de hele puinhoop, aangezien de pillen mijn tranen hadden weggenomen, samen met mijn verdriet.
Ik wou dat iemand me had verteld dat het met de tijd beter zou worden. Het zou niet 100% waar zijn geweest, maar het zou me waarschijnlijk hebben weerhouden om steeds gruwelijkere (moreel gezien voor een feminist, niet legaal!) pornografie te bekijken in een poging om opgewonden te raken, of zelfs maar een beetje nat te worden zonder een emmer glijmiddel permanent onder het bed.
Ik probeerde alle fysieke dingen die je kunt proberen, inclusief een noodlottig zelfwurgincident dat me dezelfde 'geluk om hier te zijn' zucht van dankbaarheid gaf als de keer dat ik uitgleed in bad, direct op mijn stuitje viel en even dacht dat ik mijn ruggengraat in verlamming had gebroken. Ik probeerde dronken te worden. Ik probeerde stoned te worden. Ik probeerde mijn adem in te houden. En nog steeds... niets.
Gelukkig einde?
Het is nu een paar jaar later en ik ben blij te kunnen melden dat het - en ik - een vrij succesvolle, zij het een beetje gehavende, comeback hebben gemaakt [check mijn volgende post voor de bloederige details]. Natuurlijk is het niet meer hetzelfde. Het is iets minder intens en het is een behoorlijke plaag geworden. Je weet wel, de vriend die je in de steek liet voor de populaire meisjes, maar toch vrienden wil blijven als ze zich als trutten gedragen. Het gedesensibiliseerd zijn betekent dat er tegenwoordig veel meer voor nodig is om me op te winden, maar op een bepaalde manier (en ja, je moet dit punt echt *willen* zien), is het niet zo'n verschrikkelijk iets. Het heeft me gedwongen echt na te denken over wat ik leuk vind en met wie ik het wil doen. Het heeft me gedwongen mijn lichaam beter te leren kennen dan ik ooit deed toen het gemakkelijk was, en het heeft me gedwongen om moeilijke gesprekken met mezelf te voeren over wat wel en niet oké is om te kijken (conclusie: alles is prima zolang iedereen daar wil zijn, maar alsjeblieft, laat me niet sterven zonder al die vensters te sluiten).Maar meestal voel ik dankbaarheid. Het blijkt dat, ongeacht hoeveel drugs je hebt gebruikt, er geen beperkt aantal orgasmes is dat je kunt hebben. En die kennis biedt een veel grotere mentale opluchting dan zowel seks als drugs samen. Dat, en mijn emmer glijmiddel.
