Soms bak ik brood. Het afwegen, mengen… en zeker het kneden. Andere keren ga ik hardlopen, waarbij ik mezelf verlies in de muziek in mijn oortjes en het gedreun van mijn voeten op het asfalt. Of ik breng een avond door met een first-person-shooter-videogame die me doet denken aan vroeger.
En soms bindt mijn partner me vast aan het bed en doet ze precies waar ze maar zin in heeft met me.
‘Ik raak soms verlamd door alle keuzemogelijkheden’
Iedereen heeft weleens een slechte dag en iedereen voelt zich weleens down. Dat is niet hetzelfde als depressie. Ik ga de statistieken niet opdreunen of discussiëren over hoe er nog steeds een stigma rust op mensen die hulp nodig hebben of zoeken voor hun mentale gezondheid, in tegenstelling tot bijvoorbeeld diabetes of een gebroken bot (ik heb botbreuken gehad. Depressie is voor mij erger). En ik suggereer niet dat we in plaats van antidepressiva en praattherapie grondig gedomineerd zouden moeten kunnen worden via de NHS. Los van alles doen verpleegstersuniformen me gewoon niets – geen oordeel, alleen mijn persoonlijke voorkeur. En ik weet zeker dat voor veel mensen, zelfs degenen die van machtsuitwisseling houden, het het laatste is waar ze zin in hebben als ze in een dip zitten. Maar voor mij werkt het. Waarom? Ik denk dat daar veel redenen voor zijn.
Ik raak soms verlamd door keuzestress. Een ontbijtgranen uitkiezen in de supermarkt kan vijf minuten duren. Ik heb geen bijzonder hoge functie, maar elke dag zit vol met honderden kleine en grote beslissingen over wat ik doe, wie ik contacteer, wat ik moet zeggen of schrijven of vragen. In sommige situaties, als ik me overweldigd voel door het leven, voelt de mogelijkheid om te kiezen als nóg een eis. Wat als ik het verkeerd doe? Wat als ik te ruw ben, of te zacht? Te snel of te langzaam? Wat als ik die subtiele signalen mis? Wat als ik het moment verpest door te veel vragen te stellen?
Maar als ik geen keuze heb, valt dat allemaal weg. Als er van mij wordt verwacht dat ik gehoorzaam ben en alleen maar reageer, dan kan ik het niet fout doen. Natuurlijk is er nog steeds consent, impliciet en expliciet: enthousiast uitgesproken voor én na afloop. Maar ik stem ermee in dat er met míj wordt gedaan, dat ik word aangestuurd, dat ik neem wat me gegeven wordt en doe wat me wordt opgedragen.
“Blijf stil liggen.”
“Lik me. Langzaam.”
“Zeg het me als je bijna komt.”
“Tel de slagen.”
‘Aandacht besteden aan hoe dingen voelen, in plaats van aan wat je hierna gaat doen’
De sensaties zijn iets waar ik mezelf in kan verliezen. Ze kunnen zacht zijn, of ruw. De vreemdste gevoelens kunnen sexy zijn, letterlijk mindblowing, wanneer ze worden gegeven door iemand die let op elke spiersamentrekking van je lichaam, elke verandering in je ademhaling. Ik bedoel niet per se intense bestraffing, maar dingen die veel mensen misschien nooit als seksuele aanraking zouden zien. De achterkant van een metalen lepel, over de huid getrokken, vormt een geweldig contrast met een warme mond. En natuurlijk vergroot een blinddoek de anticipatie, de verrassing en de focus op je eigen lichaam in plaats van op het aanzicht van de ander (het kan ook een geweldige manier zijn voor je partner om zich minder onzeker te voelen).
Ik wil hier niet te veel stereotypen op loslaten, maar ik durf te wedden dat veel mannen het een bedwelmende verandering zouden vinden om eens wat meer aandacht te besteden aan hoe dingen vóelen, in plaats van aan wat ze hierna gaan doen. Ik hoop graag dat we het stadium voorbij zijn waarin speeltjes werden gezien als iets voor vrouwen of perverten, maar dat is waarschijnlijk te optimistisch. Zonde, want met een momentje nadenken zou je kunnen bedenken dat we iets missen als we ons niet laten gaan. En dan hebben we het nog niet eens over de mogelijkheden van speeltjes die speciaal voor de penis zijn ontworpen en de prostaat.
Soms zijn de sensaties natuurlijk behoorlijk intens. Er staat een afgesloten kast met floggers, riemen en zweepjes voor wanneer ze niet in de stemming is om mijn huid onder haar hand te voelen. Het gaat om het ritme, om de controle uit handen geven, om de anticipatie op de volgende klap en het contrast tussen de diepe dreun die me doet terugduwen en de scherpe mep die een hijgende zucht van mijn lippen ontlokt.
Het gaat eigenlijk niet om straf, want dat zou suggereren dat wat zij doet een reactie is op een fout. Ik kan zien hoe dat voor anderen zou werken, maar voor mij is dat niet de kern. Het gaat niet om boetedoening van mijn kant, al kan er wel een reden worden gegeven voor wat zij besluit toe te dienen.
“Ik zei je dat je je enkels niet mocht loslaten.”
“Je bewoog.”
“Ik heb nooit gezegd dat je hard mocht worden.”
“Je hebt geen toestemming gevraagd om klaar te komen.”
‘Ze wil deze dingen met mij en aan mij doen, niet omdat ik erom heb gevraagd, maar uit pure begeerte’
In het dagelijks leven heb ik de neiging om te veel te analyseren. Soms gaat dat over mezelf in twijfel trekken, maar niet altijd. Soms is het gewoon dat ik redenen en verklaringen, oorzaken en gevolgen wil en moet begrijpen. In het moment is dat allemaal weg. Mijn hoofd is gevuld met gelijke delen gehoorzaamheid, sensatie en euforie; niet alleen door de sensaties, maar ook door de vreugde die zij eraan beleeft.
Ze wil mij. Ze wil deze dingen met mij en aan mij doen, niet omdat ik erom heb gevraagd of omdat ze vindt dat het moet, maar puur uit verlangen. Ze verwacht – en geniet van – mijn gehoorzaamheid, mijn aandacht voor haar dienst. En ze wil mijn lichaam, mijn mond en mijn handen, mijn pik en mijn kont. Elk deel van mij is van haar.
“Langzame stoten.”
“Twee vingers… dieper… ja, zo…”
“Alleen je tong. Sneller.”
“Hou jezelf open.”
Als ze klaar is met mij, is alles stil behalve onze ademhaling. De wereld is verdwenen, en even doet niets en niemand ertoe behalve wij. Ze heeft met mij gedaan wat ze wilde, en of ze me nu een enkel orgasme heeft ontzegd of er juist op aangedrongen heeft dat ik er meerdere had, ik ben tevreden dat zij blij is, dat ze haar verlangen naar mij heeft bevredigd. De ene nacht kan ze elke centimeter van mijn lichaam plagen, zachte strelingen afwisselend met harde slagen van de leren riem. Een andere keer lig ik vastgebonden en geblinddoekt, hoor ik haar kreunen en proef ik een enkele natte vinger die me vertelt dat ze klaar is.
Ze geeft me de grootste vrijheid waar ik om kan vragen: vrijheid van keuze.