Hoewel de persoonlijke reis van mijn man hier het allerbelangrijkst is (we gebruiken momenteel een reeks verschillende voornaamwoorden en aanspreektitels), denk ik dat er ook waarde zit in het delen van mijn ervaringen. Een huwelijk draait om twee mensen, en allebei worden ze beïnvloed door wat de ander meemaakt en moeten ze samenwerken om zich aan grote veranderingen aan te passen. Dus als mijn ervaringen nuttig kunnen zijn voor andere stellen die met een transitie te maken hebben, is het de moeite waard om ze te delen. Mijn partner heeft ermee ingestemd dat ik dit verhaal anoniem deel.
‘Er borrelde iets in mijn man dat een stem nodig had’
Aan het begin van het jaar kreeg de mentale gezondheid van mijn man een flinke klap: iemand die altijd al moeite had met emotionele openheid en af en toe kwetsbaar leek, leek ineens door het leven te zijn ingehaald. Hij kampte met eetstoornissen, paniekaanvallen en depressie. Het was een angstige tijd, maar gelukkig vonden we een geweldige therapeut en huisarts die ons hielpen een aanpak te vinden die het ergste leek in te dammen.
Maar zelfs met al deze steun ging het niet beter met hem. Het was voor mij duidelijk dat er iets in hem borrelde dat een stem nodig had.
Deze stem hoorde ik vroeg op een zondagochtend. De avond ervoor had ik, toen ik terugkwam van een reis met onze kinderen, een onverwacht kledingstuk in de slaapkamer gevonden dat leidde tot de eerste onthulling dat mijn man vrouwenkleren droeg. We praatten die avond over crossdressing en seksualiteit en nog veel meer, maar het woord ‘trans’ werd niet genoemd. En toen, om 6 uur ’s ochtends die zondag, verscheen de liefde van mijn leven totaal overstuur voor me en gebruikte eindelijk het woord ‘trans’ om te beschrijven wie die is.
‘Mijn vriend, minnaar, partner vertelde eindelijk hun waarheid’
Ik hou van mijn partner met heel mijn hart en ziel en eerlijk gezegd was mijn eerste gedachte, terwijl ik hem/haar vasthield, opluchting: ik wist eindelijk waarom hij zoveel pijn had. Daarna voelde ik verdriet, omdat ik tijdens ons gesprek begreep dat dit iets was dat al bij mijn partner speelde sinds zij een kind was, en ik kan me de worsteling niet voorstellen om dit jarenlang helemaal alleen te dragen en je totaal niet gesteund te voelen.
Het is geen moment in me opgekomen om me verraden of in de steek gelaten te voelen omdat ze eerder niet eerlijk tegen me was geweest: alles wat ik zag was mijn vriend, minnaar, partner, die me eindelijk hun waarheid vertelde, ook al was die moeilijk om te horen. Ik voelde alleen maar een vloedgolf van liefde voor deze mens, die – in elk geval wat betreft het uitspreken van hun waarheid – nu vrij kon zijn.
Dit was dus het begin van mijn nieuwe normaal. En ik ga niet liegen – dit nieuwe normaal is ongelooflijk zwaar, maar tegelijk ook iets heel moois.
‘Me gelukkig en tegelijk enigszins verwoest voelen is niet iets waar ik aan gewend ben’
Hoe ik me voel? Nou, ik voel op dit moment nogal veel. Ik voel alle gevoelens die ooit zijn uitgevonden. Opluchting omdat ik de pijn van mijn partner beter begrijp, verdriet om het verlies van de man waarvan ik dacht dat ik hem had, opwinding omdat dit één grote reis is waar ik nu op zit, boosheid omdat ik me voorgelogen en enigszins bedonderd voel toen we trouwden, en een gevoel van instabiliteit omdat mijn toekomst niet is wat ik dacht dat die zou zijn. Zoveel emoties tegelijk voelen is overweldigend. Tegelijkertijd blij en een soort van verwoest zijn, is niet iets waar ik aan gewend ben.
Wat ons als stel en als gezin heeft geholpen, is steun: we hebben een fantastische therapeut gevonden bij wie we samen in therapie zijn; mijn partner blijft daarnaast ook hun eigen therapeut zien. We hebben een geweldige vriendengroep die niets anders dan steunend, vriendelijk en liefdevol is geweest. Zeggen dat ik ongelooflijk veel geluk heb, is een understatement.
Ik bevind me ook in een vreemde situatie, omdat mijn man weliswaar trans is, maar zij seksueel nog steeds op vrouwen valt. Hoewel ik nog steeds bezig ben dat idee te verwerken, heeft dat niet betekend dat onze relatie als koppel voorbij is – integendeel, ons seksleven is nog nooit zo geweldig geweest en is volledig van toon en stijl veranderd.
‘Het heeft ons allebei bevrijd om te omarmen wat we seksueel leuk vinden’
Ik ben een cis vrouw, maar ik heb ervaringen met vrouwen en heb vrouwen in de loop der jaren aantrekkelijk gevonden, en ik kan zeggen dat ik, nu we seks hebben, met een vrouw slaap. Mijn partner wil geen penetratieve seks meer, dus we hebben ons verdiept in en zijn begonnen met het gebruiken van allerlei verschillende seksspeeltjes en zijn experimenteler geworden om een seksleven te creëren dat voor ons allebei werkt. Het heeft mijn geest nu al geopend voor nieuwe ervaringen en fysiek zijn we nog nooit zo close geweest.
Dat mijn partner op de manier seks kan hebben waar die altijd al van droomde, is voor hen én voor mij ronduit revolutionair geweest. Ik heb ontdekt wat voor soort seks ik wil en fijn vind. We communiceren zonder schaamte of gêne en dat heeft ons allebei bevrijd om te omarmen wat we seksueel willen doen.
Het is heel vreemd om in een relatie te zitten en je seksleven zo drastisch te zien veranderen dat het bijna voelt alsof je met een nieuw persoon slaapt. Het heeft me ook naar mezelf en mijn grenzen laten kijken. Ik was altijd heel zeker van mijn seksualiteit en wat ik wilde, maar deze ervaring heeft dat veranderd. Ik moet toegeven dat ik soms naar mezelf kijk en denk – ben ik raar omdat ik hier oké mee ben? Wat zullen mensen van me denken als ze weten dat ik samen ben met iemand die trans is?
‘Communicatie en eerlijkheid zijn zó belangrijk’
Soms ben ik bang dat als mijn partner besluit volledig te transitioneren, ik me niet meer tot hen aangetrokken zal voelen. Het is een beangstigende gedachte waar ik niet van loskom. En ik zal eerlijk zijn: het vooruitzicht dat je romantische band met iemand van wie je diep houdt misschien zal eindigen, is een zware last om te dragen.
Als je door zoiets heen gaat, zijn communicatie en eerlijkheid zó belangrijk. Het is eng, want jij, als partner, bent kwetsbaar – tot op zekere hoogte worden de veranderingen in je leven door iemand anders bepaald – maar mijn partner en ik hebben nu zoveel meer eerlijkheid tussen ons en ons huis is zo’n veilige, gelukkige plek geworden omdat niemand zich nog hoeft te verstoppen.
Ik weet nog niet wat de toekomst brengt, maar ik weet wel dat we dit pad samen kunnen bewandelen omdat we, heel simpel, zielsveel van elkaar houden – en dat is een goed vertrekpunt.