Voormalig advocaat Mel van Voluptasse legt uit hoe ze academische snobisme uitdaagde door een diepgaande studie naar seksspeeltjes te presenteren als onderdeel van haar masteropleiding – en bespreekt waarom seksbloggers hun seksverhalen misschien met wetenschappelijk onderzoek zouden willen onderbouwen.
Ik heb een achtergrond in insolventierecht, geloof het of niet, maar zeven jaar geleden keerde ik de rug toe naar wat ik ervoer als een vrouwonvriendelijke sector en opende ik in plaats daarvan mijn eigen online seksshop, Voluptasse. Online retail leidde vanzelfsprekend tot bloggen en ik ontdekte dat ik het schrijfgedeelte van het werk leuker vond dan het daadwerkelijke verkopen. Binnen een paar jaar had ik mezelf gevestigd als een betrouwbare nichescribent in de seksspeeltjesindustrie en had ik ook mijn eigen ETO-column.
“Ik vond het reviewen van seksspeeltjes saai worden – geloof me, niets blijft spannend als je het dag in, dag uit móét doen!”
Hoeveel ik ook van de branche hield, financieel rondkomen was niet makkelijk. Ik heb vijf kinderen om te onderhouden, en zowel seksjournalistiek als seksspeeltjesverkoop werden steeds competitiever. Bovendien begon ik het reviewen van seksspeeltjes saai te vinden – dat is moeilijk voor te stellen als je zelf geen recensent bent, dat weet ik, maar geloof me: niets blijft spannend als je het dag in dag uit móét doen!
Mijn interesse in seksuele gezondheid en seksuele voorlichting ontwikkelde zich heel vanzelfsprekend. Door naar trends in de sector te kijken, zag ik hoe seksuele gezondheidszorg in het VK door de overheid werd wegbezuinigd, en ik realiseerde me dat sekschrijvers informatie konden bieden waar mensen via de NHS geen toegang meer toe hadden. Mijn eigen kinderen werden ook wat ouder en seksuele voorlichting voor hen was iets waar ik over na begon te denken.
Toen besloot ik om een Master of Science in Seksuele Gezondheid te gaan doen. Het was een moeilijke keuze vanwege het inkomensverlies, maar met behulp van een studielening wist ik dat mijn gezin het nét zou redden. Een grotere angst voor mij was de academische uitdaging zelf: ik had al meer dan tien jaar niet meer voltijds gestudeerd. Zou mijn brein dat nog aankunnen?
"Ik belandde in een persoonlijke crisis… kon ik echt voor altijd rondkomen van het schamele inkomen dat schrijven oplevert?"
Een masteropleiding met vijf kinderen en een schrijverscarrière ging nooit makkelijk worden, maar ik was niet voorbereid op de intensiteit van de werkdruk. Elk vak vereiste een opdracht van 4.000 woorden en ik moest ook een scriptie van 15.000 woorden schrijven. Ik koos het onderwerp Ouderlijke Houdingen en Inzicht in Seksuele Voorlichting en hield een reeks interviews met ouders in mijn omgeving. Dit gaf me een fascinerend inkijkje in seksuele voorlichting binnen het gezin en de gesprekken die binnen families plaatsvinden. Voor het geval je het je afvroeg: die waren er vaak niet!
Tijdens de cursus behandelden we ook een paar echt zware onderwerpen, zoals mensenhandel, seksuele uitbuiting en vrouwelijke genitale verminking. Ik vond het heel moeilijk om deze thema’s te behandelen, zowel emotioneel als lichamelijk, omdat de verhalen uit het echte leven behoorlijk aangrijpend waren.
De cursus opende ook een schat aan verschillende netwerkmogelijkheden. Van vrijwilligerswerk bij de Brook Charity tot het bijwonen van een conferentie over vrouwelijke genitale verminking en aanvullende scholing over dat onderwerp: ik heb veel verschillende organisaties leren kennen die mijn loopbaan binnen de seksuele gezondheid verder konden helpen.
Tijdens een van deze vergaderingen kreeg ik een persoonlijke crisis. Ik hield van de flexibiliteit die schrijven me gaf, zeker in combinatie met kinderopvang, maar kon ik het echt voor altijd volhouden met de lange uren en het magere inkomen dat schrijven oplevert? Als ik ouder werd en er andere schrijvers bijkwamen met betere grappen, meer productkennis en meer tijd om te schrijven, zou er dan nog wel schrijfwerk voor mij zijn? Kon ik het zelfstandig ondernemerschap blijven volhouden, zonder enige baanzekerheid?
“Academisch schrijven over seksspeeltjes heeft mijn perspectief volledig veranderd”
Mijn antwoord vond ik, vreemd genoeg, via seksspeeltjes. Ik geloof sterk dat het gebruik van seksspeeltjes bijdraagt aan een goede seksuele gezondheid. Maar academische snobisme rond seksspeeltjes voor masturbatie betekent dat dit onderwerp NOOIT wordt behandeld. Ik vroeg mijn docenten of ik een academische module over seksspeeltjes mocht volgen en ze stemden toe.
Academisch schrijven over seksspeeltjes heeft mijn kijk op het onderwerp volledig veranderd. Ik kon me verdiepen in de wetenschap achter het gebruik en de ontwikkeling van seksspeeltjes en de manieren waarop ze kunnen worden gebruikt om een bevredigender seksleven te bevorderen, bijvoorbeeld wanneer één partner geen erectie kan behouden of worstelt met vaginisme. Toen ontdekte ik PULSE. Omdat PULSE DUO een slappe penis stimuleert en beide partners plezier geeft, is het een ideale oplossing voor wie ondanks gezondheidsproblemen toch van een bevredigend seksleven wil genieten.
Ik presenteerde de resultaten van mijn bevindingen aan een panel en kreeg een van mijn hoogste cijfers voor dit vak. Het publiek (voornamelijk bestaande uit verpleegkundigen in de seksuele gezondheidszorg) was gefascineerd door de verschillende manieren waarop seksspeeltjes kunnen helpen bij problemen zoals zwakke erecties, vroegtijdige zaadlozing en vrouwelijke seksuele disfunctie. Plotseling was de academische snobisme verdwenen toen duidelijk werd hoe oprecht nuttig deze producten kunnen zijn.
“Mijn liefde voor seksspeeltjes werd nieuw leven ingeblazen”
Tijdens mijn onderzoek naar dit onderwerp werd mijn liefde voor seksspeeltjes nieuw leven ingeblazen. In plaats van me te richten op seksueel genot en masturbatie, zorgde het kijken naar de meer praktische kanten van seksspeeltjes voor een heel nieuw interessegebied. Ik begon er zelfs weer van te genieten om erover te schrijven.
Sinds ik mijn master in Sexual Health heb afgerond, zie ik andere seks- en seksualiteitsschrijvers hun tenen in de academische wereld steken, of dat nu is door zelf schrijfopleidingen te geven of door verder te studeren. Ik geloof dat de reden hiervoor is dat er nu (in elk geval in het VK) meer financieringsmogelijkheden zijn voor postdoctorale studies, en dat het steeds duidelijker wordt dat schrijvers meer moeten doen dan alleen schrijven in de huidige markt: ze moeten OPVALLEN. We hebben een expertisegebied nodig, of een back-upplan, voor het geval het niet helemaal loopt zoals gehoopt.
“Voordat ik aan een MSc begon, was ik letterlijk onbemiddelbaar”
Voordat ik aan een MSc begon, was ik letterlijk onemployable. Ik heb nooit een pseudoniem gebruikt tijdens mijn werk, omdat ik het bedrijf in mijn hele regio runde. Maar toen het op een baan aankwam, had ik een geweldig cv maar werd ik niet serieus genomen. Na mijn afstuderen (en wat vrijwilligerswerk) kreeg ik drie baanoffers en nam ik een baan aan in de seksuele gezondheidszorg bij een drukke SOA-poli. Ik kreeg ook betaalde uren bij een liefdadigheidsinstelling die gespecialiseerd is in seksuele voorlichting. Nu heb ik bovendien de tools om aan mijn eigen projecten te werken en heb ik op scholen gesproken over het belang van goed zorgen voor je seksuele gezondheid.
Voortbouwen op mijn interesses met een academische opleiding heeft me geholpen om mijn interesses en carrière op nieuwe manieren te ontwikkelen. Dat wil niet zeggen dat ik vind dat elke sekschrijver een diploma moet hebben: integendeel, het is een persoonlijke keuze. Voor mij heeft de sprong wagen me enorm geholpen en dat zal in de toekomst zo blijven. Ik heb spannende projecten in de pijplijn, ik heb een nieuwe carrière waar ik van houd en ik heb nog steeds de tijd om te schrijven en contact te houden met een publiek dat me sinds mijn start in 2011 ongelooflijk trouw is gebleven.
Zoals we in het noorden zeggen: ‘job's a good un’ (wat in feite betekent dat ik tevreden ben).