De eerste keer dat ik echt geconfronteerd werd met de intensiteit van deze schaamte was toen ik, op mijn 15e, een vriendje mij oraal liet bevredigen en ik ervan genoot. De volgende dag voelde ik me zo misselijk van schuldgevoel dat ik mezelf nauwelijks in de spiegel kon aankijken, en het enige wat ik tegen hem kon zeggen was: “Waarom hebben we dat gedaan?”. Ik had geen woorden om uit te leggen waarom ik me schaamde, geen taal om te verwoorden dat ik was opgegroeid in een cultuur waarin je óf een lief meisje óf een slet was, en omdat lieve meisjes nee zeggen… moest dat betekenen dat ik nu slecht was. Bezoedeld. *Sletterig*.
Dat was het begin van een spiraal van schaamte die me nog tien jaar of langer zou achtervolgen. Zelfs nu, met het einde van mijn twintigste levensjaar in zicht en meer dan 100 posts met mijn geilste geheimen op internet voor de hele wereld om te lezen, word ik nog steeds af en toe overvallen door die schaamte. Deze week nog zorgde een biologisch onzinnige meme over ‘slappe vagina’s’ ervoor dat ik mezelf even veroordeelde om mijn promiscue gedrag (voor hij me zó boos maakte dat ik weg moest van Twitter en een rondje moest gaan rennen voordat ik de volle kracht van een Boze Sekspositieve Feminist zou ontketenen en mezelf waarschijnlijk een ban zou bezorgen).
> Mijn eerste langdurige vriend vroeg me wat er mis met me was dat ik niet van seks kon genieten ‘op de normale manier’.
Dit alles om te zeggen dat seksuele schaamte echt is en echt pijnlijk, zeker voor degenen van ons wier verlangens niet in de smalle hokjes van de maatschappij passen. Toen ik mezelf langzaam uit de kast liet komen, eerst tegenover mezelf en daarna tegenover een paar geselecteerde mensen, als biseksueel, als niet‑monogaam/polyamoreus en als kinky, begon ik me steeds eenzamer te voelen.
Ik kon het ongemak op de gezichten van mijn vrienden zien, zich afvragend of ik zat te wachten om toe te slaan (dat deed ik niet). Ik zag hoe een vriendin die ontzettend veel voor me betekende zich terugtrok omdat haar vriend vond dat ik, de queer polyamorist, niet te vertrouwen was in haar buurt. Ik hoorde keer op keer de woorden van mijn eerste langdurige vriend, die me vroeg wat er mis met me was dat ik geen seks ‘op de normale manier’ kon waarderen.
Als iemand met een depressie is je eenzaam voelen zowel een symptoom als een trigger voor het opvlammen van mijn aandoening, en om die reden bracht ik een groot deel van mijn late tienerjaren en vroege twintiger jaren door in cycli van zelfhaat en diepe droefheid, grotendeels vanwege mijn seksualiteit.
Mijn blog was er altijd voor mij
Er waren verschillende dingen die uiteindelijk hielpen om deze schaamte, isolatie en eenzaamheid te verlichten, waaronder het vinden van bevestigende en ondersteunende partners en het aansluiten bij de echte BDSM-scene. Maar een van de allergrootste veranderingen voor mij was het beginnen van een seksblog. Door mijn gedachten over seks, liefde, kink en relaties op het internet uit te storten, had ik ineens een betekenisvol uitlaatklep, of er nu iemand luisterde of niet. In de periodes dat er niemand was om mee te praten – of zelfs als die er wel was, maar het idee om dat te doen overweldigend voelde – was mijn blog er altijd voor me. In het begin was het eigenlijk net zo goed een persoonlijk dagboek als wat anders. Het haalde de druk weg van de stilte die door sociale normen en schaamte werd opgelegd. Het opende wegen die eerder verboden waren.
Inzien dat ik een echt publiek had? Dat was andere koek. Toen mensen begonnen te reageren, me te retweeten, me vertelden dat ze mijn werk lazen en dat het hen een glimlach, een traan of een vonkje herkenning had gebracht… dat was behoorlijk bedwelmend. Als anderen van de woorden hielden die ik schreef en zichzelf erin herkenden, dan was ik dus toch niet alleen, raar of stuk.
> Ik was niet langer zomaar een weirdo die te veel deelde op internet.
Dit gaf me de moed om in de echte wereld meer seks-positieve gemeenschappen op te zoeken, wat me uiteindelijk bracht bij tweeënhalve paradigmaverschuivende, levensveranderende dagen op Eroticon. Daar ontmoette ik tientallen geweldige mensen die briljant, radicaal werk doen. Dat weekend, en later op onze Twitterfeeds en blogs, zochten we contact, deelden we onze ervaringen en steunden en versterkten we elkaar. In die gemeenschap ging er iets in mij branden. Ik was niet langer zomaar een rare die te veel deelt op internet. Ik maakte deel uit van iets groters, iets betekenisvols, iets dat ertoe deed en mooi was. Ik ben nu dolblij dat ik zoveel van die mensen echte vrienden mag noemen. Ze begrijpen me, en ik had hen nooit gevonden als het niet om seksbloggen was geweest.
Als er één ding is dat ik je uit dit essay wil laten meenemen, is het simpelweg dit: Vind Jouw Mensen. Wat het “ding” ook is waardoor jij je beschaamd, kapot of alleen voelt, ik beloof je dat er andere mensen zijn die je zullen begrijpen en bevestigen. Als je lijdt onder seksuele schaamte, of je geïsoleerd of eenzaam voelt, is het vinden van jouw mensen een van de beste dingen die je kunt doen voor je mentale gezondheid.
Misschien is het nauwkeuriger om te zeggen dat community mijn ziel heeft gered… en dat ik hen heb gevonden via seksbloggen.
*Amy is een queer seksblogger van in de twintig uit het VK. Ze schrijft erotische fictie, toyreviews, waargebeurde verhalen en persoonlijke essays over onderwerpen als BDSM, feminisme, mentale gezondheid en ethische non-monogamie. Je vindt haar werk op coffeeandkink.me of volg haar op Twitter @CoffeeAndKink.*